Hani deriz ya hep; "insan anasını, babasını seçemiyor" diye, sanki onlar bizi seçmiş gibi.
Bu arada aklınıza benimle ilgıli sorular gelmesin. Ben ailemden razıyım. Umarım onlar da benden razıdır. Bugün bir muhabbetten esinlendim. Adamı ömrü boyunca karakoldan toplamışlar. Oturduğunda şişenin dibini görmeden kalkmıyor. Yılda bir kaç iş değiştiriyor ama O'na sorsanız tek suçlu; "anası, babası".
Evet belki hataları olan bazı ebeveynler vardır ama kardeşim sen de hiç mi hata yok?
Ebeveynlerden de; "bu çocuk ne zaman akıllanacâk?", "bilmem kimin oğlunu örnek almadıki hiç." , "öldürecek beni bu çocuğun inadı" tarzı cümleleri duyarız sık sık. Çocuğu suçlayan cümleler. Sanki onların hiç suçu yoktur. Acaba sizin istedığiniz gibi birisi olmak istemediğinden, size karşı tepkisinden kaynaklanabilir mi bu inadı? Onun da bir birey olduğunu unutmuş olabilir misiniz?
Herkes sorumluluğu birilerinin sırtına yıkma derdinde.
Halbuki kararlarını alırken, birbirlerini dinleyerek karşılıklı konuşup da ortak alsalar kararlarını daha sağlıklı sonuçlara ulaşmazlar mı? Üstelik, sonradan kimsenin sırtına sorumluluk yıkmaya çalışmak zorunda da kalmazlar
Kim o..... Garip o....
YanıtlaSilÇok doğru bir yazı, tebrikler 👏
YanıtlaSilAynen dediğin gibi canım. Ellerine sağlık Sevgili Algan
YanıtlaSil